Τη θυμόταν πολύ καλά αυτή τη φωτογραφία. Την είχε τραβήξει από το κατάστρωμα του πλοίου, όταν πήγαιναν με τη Σέμυ εκδρομή στην Αίγινα, το νησί του Καζαντζάκη, όπως συνήθιζε να τη λέει. Είχε κάνει πολλές προσπάθειες να πετύχει το γλάρο όπως τον ήθελε, και στο τέλος τα είχε καταφέρει. Ο γλάρος είχε αποτυπωθεί με ανοιγμένα διάπλατα τα κάτασπρα φτερά του, ενώ σαν φόντο υπήρχε το μπλε της θάλασσας, ανακατωμένο με το γαλάζιο τ` ουρανού. Ο Λίνος της είχε πει πως σκεφτόταν να προτείνει αυτή τη φωτογραφία για σημαία της Ελλάδας. (. . .) `Αυτό το θαλασσοπούλι που παίζει με τα κύματα, που λικνίζεται ελεύθερα στα ρεύματα του αέρα, αυτό που δεν μπαίνει σε κλουβιά, ε, αυτό θέλω λοιπόν για σημαία μου. Αυτός είναι ο Έλληνας, ένα κάτασπρο κι ελεύθερο πουλί!`

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]