Η διδασκαλία της ιστορίας του δικαίου στα Νομικά Τμήματα των ελληνικών Πανεπιστημίων περιλαμβάνει εκ παραδόσεως την παρουσίαση των πηγών της οικείας περιόδου και τους θεσμούς του ιδιωτικού δικαίου. Από το δημόσιο δίκαιο λαμβάνονται υπόψη στη διδασκαλία κατά κανόνα μόνον οι αρχές της λειτουργίας του πολιτεύματος. Το ποινικό δίκαιο δεν αποτέλεσε ποτέ -από όσο τουλάχιστον γνωρίζω- αντικείμενο διδασκαλίας από μέρους των ιστορικών του δικαίου.
Από τις παραπάνω γραμμές δεν πρέπει να εξαχθεί το συμπέρασμα, ότι παραγνωρίζεται η σημασία των ιστορικών αναδρομών κατά τη διδασκαλία του ποινικού δικαίου (από τους ποινικολόγους), αλλά στις αναδρομές αυτές κυριαρχεί -όπως άλλωστε είναι φυσικό- η ιστορική εξέλιξη του ποινικού δόγματος, και μάλιστα κατά τους τελευταίους αιώνες.
Οι σελίδες που ακολουθούν (με τις ποινές και μερικές από τις πιο χαρακτηριστικές για τη βυζαντινή έννομη τάξη αξιόποινες πράξεις) γράφτηκαν για να δημιουργήσουν ρήγμα στην παράδοση, με την ελπίδα ότι, αν κινηθεί έγκαιρα το ενδιαφέρον των φοιτητών για την ιστορία του ποινικού δικαίου στις διάφορες περιόδους της αρχαιότητας και του μεσαίωνα, θα εμφανιστούν νέοι επιστήμονες για να πυκνώσουν μελλοντικά τις τάξεις των ερευνητών του ειδικού αυτού κλάδου, ώστε κάποτε να μειωθεί το «έλλειμμα» σε βάρος των ποινικών εργασιών που παρατηρείται στη γενικότερη συγγραφική παραγωγή της ιστορίας του δικαίου στον τόπο μας. (Σ. Ν. Τ., από τον πρόλογο της έκδοσης)