«Ζύγισα γρήγορα την κατάσταση. Δεν θα είχα πολλές ευκαιρίες ξανά. (. . .) Ήταν ώρα να κινηθώ. `Ο δρόμος που φαίνεται εκεί απέναντι, στην πλαγιά, είναι η εθνική για τα Γιάννενα;` ρώτησα με αθώο ύφος. Ο ανθυπαστυνόμος τσίμπησε και έστριψε το κεφάλι του, αναζητώντας με το βλέμμα του την εθνική. Έκανα αστραπιαία δύο βήματα προς το μέρος του και πετάχτηκα καταπάνω του, με το κεφάλι μπροστά και τα χέρια έτοιμα να του αρπάξω το πιστόλι από τη ζώνη. Αντιδρώντας ενστικτωδώς αυτός, σήκωσε πλάγια το αυτόματο όπλο και με χτύπησε ελαφρά στο πλάι του κεφαλιού. Για μια στιγμή ψιλοζαλίστηκα από το χτύπημα, τα μάτια μου θόλωσαν, ενώ τα γυαλιά μου φύγανε από το πρόσωπο και πέσανε στα χόρτα. Όμως το σώμα μου συνέχισε την πορεία του, και τον χτύπησα με το δεξιό ώμο, τινάζοντάς τον πίσω, στην κατηφόρα. Ενώ αυτός έπαιρνε δυο τρεις τούμπες στα χορτάρια της πλαγιάς, εγώ κοίταζα τα χέρια μου που ήταν άδεια. Δεν είχα πιάσει το πιστόλι. Αυτό ήταν ο στόχος μου: να τον αρπάξω για να τον ακινητοποιήσω και να τον αφοπλίσω. Μόνο έτσι θα μπορούσα να φύγω σίγουρα.» Ο Κώστας Σαμαράς ή Ζαρανίκας, διαρρήκτης, ληστής τραπεζών και πολυδραπέτης, αυτοβιογραφείται. Και κάπου εκεί τελειώνουν όλες οι ομοιότητες με τις μίζερες διηγήσεις κάποιων που έζησαν στην παρανομία. Γιατί ο Κώστας ούτε αυτοοικτίρεται, ούτε ηθικολογεί, ούτε μετανοεί. Ο ίδιος επέλεξε να ζει επικίνδυνα, να είναι εθισμένος στην αδρεναλίνη. Γι` αυτό γράφει με μοναδική έξαρση τον δικό του Πανηγυρικό. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]