Η Γαλλική Επανάσταση είχε μεγάλους προδρόμους και υμνητές, αλλά δεν έλειψαν και οι ορκισμένοι αντίπαλοι, όπως ο Τοκβίλ, ο Ντε Μεστρ, ο Καρλάιλ και ο Μπερκ. Η κατά τεκμήριο αντιδραστική σκέψη παραγκωνίστηκε, με αποτέλεσμα ο ανειδοποίητος αναγνώστης να στερείται την ανάγνωση συγγραφέων σαν τον Ντε Μεστρ, τον οποίο ο Μπωντλαίρ, για παράδειγμα, θεωρούσε μοναδικό του δάσκαλο. Καταδικάζοντας το πνεύμα της Επανάστασης, ο Ντε Μεστρ παρέχει ένα πλήθος πληροφορίες για την πατρίδα του Σαβοΐα, αναλύει τους θεσμούς και προφητεύει πολλές από τις επιδημικές πολιτικές ασθένειες που θα ταλανίσουν τη νέα τάξη πραγμάτων η οποία επεβλήθη στη Γαλλία και ευρύτερα στην Ευρώπη. Η απολογητική του συντηρητισμού, των αριστοκρατικών αντιλήψεων και της φανατισμένης μεροληψίας παραδόξως σήμερα αναδίδει έναν πειστικό ήχο.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
