(...) Η παρούσα μελέτη εξετάζει πρωταρχικά τη γιορτή, το γέλιο και το θέατρο ως διεθνικά και διαχρονικά φαινόμενα, οδηγείται λίγο λίγο στη νεότερη Ελλάδα και στους Νεοέλληνες: στο νεοελληνικό πρόσωπο που κρύβεται και συνάμα φανερώνεται πίσω από το προσωπείο του κωμικού ήρωα. Και οι πολλαπλές προσεγγίσεις του συγγραφέα - ο οποίος συνδυάζει τη συγκέντρωση ενός πλούσιου λαογραφικού υλικού με τη σημειολογική ερμηνεία του, τη δομική μέθοδο με την ιστορική ματιά, τα διδάγματα της θρησκειολογίας μ’ εκείνα της ψυχανάλυσης, την κοινωνιολογική προσπέλαση με τη θεατρολογία και τη θεωρία της λογοτεχνίας με τον φιλοσοφικό στοχασμό - συγκλίνουν σε μια μοναδική αναζήτηση που μπορεί να συνοψιστεί με τον όρο πολιτιστική ανθρωπολογία: σε τελευταία ανάλυση, το βιβλίο αυτό είναι ένας λόγος για τον άνθρωπο και τον πολιτισμό του - ένας λόγος για μας και τη ζωή μας.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]