Αυτή είναι η ιστορία του ασθενούς με τον αριθμό 23. Σ` ένα απ` τα φρενοκομεία μας. Τη διηγείται κάθε φορά που πείθει κάποιον να κάτσει να τον ακούσει. Πρέπει να `ναι περασμένα τριάντα, κι όμως, με μια πρώτη ματιά, φαίνεται πολύ νεότερος. Μπορεί να `ναι η τρέλα που του δίνει τη νεανική του όψη. Πέρασε τις εμπειρίες μισής ζωής ώσπου να φτάσει σ` αυτό το άσυλο. Πώς, με ποιον τρόπο... Όχι, νομίζω ότι είναι καλύτερα ν` αφήσουμε τέτοιες λεπτομέρειες για αργότερα. Την ιστορία του μου τη διηγήθηκε με πολλές λεπτομέρειες, καθώς τον άκουγα μαζί με το γιατρό που διευθύνει το φρενοκομείο. Όση ώρα μιλούσε, κρατούσε σφιχτά και τα δύο του γόνατα. Πότε πότε κοίταζε έξω απ` το παράθυρο. Μέσα απ` τα σιδερένια κάγκελα μπορούσε να δει κανείς μια γυμνή βελανιδιά, που τα μαύρα κλαδιά της πάσχιζαν ν` αγγίξουν τα απειλητικά σύννεφα. Έκανε κάποιες χειρονομίες που συνόδευαν τα λεγόμενά του, αλλά ήταν πολύ λίγες. Όταν κάποια στιγμή είπε, λόγου χάρη, `ξαφνιάστηκα`, τίναξε απότομα το κεφάλι του προς τα πίσω. Τέτοια πράγματα. [...]

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]