[...] Πρακτικά, είναι γεγονός ότι οι επιθέσεις των καμικάζι προκάλεσαν εκτεταμένη φθορά και σοβαρό ψυχικό κλονισμό στους αντιπάλους τους (οι Αμερικανοί είχαν απαγορεύσει στους πολεμικούς ανταποκριτές τους οποιαδήποτε σχετική αναφορά μέχρι τον Απρίλιο του 1945), καθώς και ανησυχία για τη διαφαινόμενη παράταση του πολέμου. Όμως αυτό που τελικά αναδείχθηκε ως το πλέον ιδιαίτερο στοιχείο των αποστολών Tokko ήταν η συμβολική διάστασή τους, το πνεύμα αντίστασης που ενσάρκωναν και το παράδειγμα αυτοθυσίας που αποτέλεσαν.
Το γεγονός ότι η δράση των Ιαπώνων καμικάζι συγκαταλέγεται μεταξύ των συγκλονιστικότερων περιστατικών της πολεμικής ιστορίας οφείλεται κατά κύριο λόγο στο ότι αποτελεί την πλέον άμεση και κατηγορηματική δήλωση για το σημείο στο οποίο είναι διατεθειμένοι να φθάσουν οι άνθρωποι ως άτομα και ως κοινωνίες προκειμένου να υπερασπισθούν τον τρόπο ζωής τους και όποιο άλλο συλλογικό ή ατομικό αγαθό θεωρούν πολύτιμο.
Είναι αλήθεια ότι οι επιθέσεις καμικάζι ως τακτική μάχης θα περιορίζονταν σε μεμονωμένες πράξεις ηρωισμού (όπως η ενέργεια του υποπλοίαρχου Σαχίο Κομάτσου, ο οποίος στις 19 Ιουνίου 1944 κατά τη διάρκεια της ναυμαχίας των Φιλιππίνων, `κάρφωσε` το αεροπλάνο του επάνω σε μια τορπίλη που κατευθυνόταν προς το αεροπλανοφόρο Taiho, πεθαίνοντας για να σώσει το μεγάλο σκάφος), αν η Ιαπωνία δεν είχε βρεθεί στην απελπιστική θέση να αντιμετωπίζει εισβολή στο έδαφός της. Αλλά η θέση της Ιαπωνίας ήταν εξαρχής δύσκολη, καθώς λίγο μετά την έναρξη του Β` Παγκοσμίου Πολέμου Βρέθηκε `με την πλάτη στο τοίχο`, αντιμέτωπη με το δίλημμα να εισέλθει σε πόλεμο εναντίον ενός ισχυρότερου αντιπάλου ή να υποχωρήσει στις πιέσεις του και από σημαντικό παράγοντα στην τότε διεθνή σκηνή να υποβαθμιστεί σε εξαρτημένη χώρα δεύτερης κατηγορίας.

[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]