Η ταράτσα του σπιτιού όπου μένω μου επιτρέπει να παρακολουθώ το `ήχος και φως` της Ιντιφάντα. Μ’ έχει κυριεύσει μια μακάβρια εμμονή. Κάτι με τραβάει τη νύχτα στην ταράτσα. Γονατίζω στην άκρη του χαμηλού τοίχου, τυλιγμένη σε μια κουβέρτα και κοιτάζω τη συμπλοκή που τη συνοδεύει ο σχολιασμός του μουεζίνη απ’ την κορυφή του μιναρέ, ανάμεσα σε δύο αποσπάσματα απ’ το Κοράνι. Πάνε περίπου τρία χρόνια που ζω με την Ραμάλα. Ανήκω κι εγώ στην οικογένεια των `διεθνών`. Για ένα `διεθνή` που ζει στη Ραμάλα δεν είναι εύκολη δουλειά να περιγράψει την καθημερινή πραγματικότητα, τις χίλιες μικρές λεπτομέρειες που συνθέτουν την κατοχή της Παλαιστίνης, τον καφκικό παραλογισμό, τις αναρίθμητες μορφές διακρίσεων που υφίστανται οι Παλαιστίνιοι».
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
