Τα κείμενα που εκδίδονται αποτελούν για την νεοελληνική γραμματεία -όσο τουλάχιστον γνωρίζουμε- unica: Απαιτούν, συνεπώς, ιδιαίτερη μέριμνα και ως προς την εκδοτική παρουσίαση και ως προς τον σχολιασμό. Σε ό,τι αφορά την πρώτη δεν υπήρξε πρόβλημα, επειδή η ποιότητα των χειρογράφων βοήθησε να μην απομακρυνθούμε από γενικούς εκδοτικούς κανόνες, τους οποίους συνήθως επιβάλλει η τυπογραφική ευταξία και η αισθητική. Διαχωρίστηκαν, συνεπώς, σε επί μέρους και αριθμήθηκαν για την ευκολία της αναφοράς. (...) Το κύριο βάρος του σχολιασμού έπεσε, φυσικά, στην Εισαγωγή. Επειδή πιστεύω, ότι στα εντελώς προσωπικά κείμενα, στην κατηγορία των οποίων ανήκουν και τα τετράδια του Βικέλα, ο επιμελητής πρέπει να αποσύρεται διακριτικά από τον σχολιασμό του περιεχομένου και να αφήνει το πεδίο επικοινωνίας του αναγνώστη ή του χρήστη εντελώς ελεύθερο, τηρήθηκε η αρχή αυτή. (...)

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]