Τα κείμενα που συνθέτουν το βιβλίο έχουν ως πεδίο παρατήρησης τη νεώτερη ελληνική ιστορία, τα αντικείμενα και τις μεθόδους της. Την ιστορία αυτή δεν την αφηγούνται· δοκιμάζουν, αντίθετα, μέσα από παραδείγματα να μεταγράψουν κάτι από τις σταθερές της: οικονομικοί μηχανισμοί, διανοητικοί τρόποι, βίωση των όρων ζωής, εσωτερίκευση των καταναγκασμών. Δεν θέλουν να γίνονται διδακτικά κι αν κάποτε μοιάζουν ότι είναι, τούτο συμβαίνει γιατί προσπαθούν να σαφηνίσουν τα πεδία που, ως σταθερές, προσδιορίζουν τα ερμηνευτικά σχήματα, τις υποθέσεις. Επίκεντρό τους είναι τα λιγότερο έμφωνα πρόσωπα του ιστορικού δράματος, τα συλλογικά σώματα ή οι μεγάλοι επαναλαμβανόμενοι ρυθμοί της ύπαρξής τους, διαθλασμένα κάποτε από τη μηχανική της μνήμης ή συναιρεμένα σε τύπους. Οι μαρτυρίες, στις οποίες αυτά τα κείμενα στηρίζονται, χρησιμοποιούνται ως παραδείγματα, καθώς οι ίδιες εξατομικεύουν συνολικές καταστάσεις, συλλογικές λογικές, ομαδικούς ψυχισμούς.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]