Η Αγάπη κι ο Πόλεμος λένε ωραίες ιστορίες. Αλλά τις λένε βιαστικά, λαχανιασμένα. Εγώ μόνο, η Πέτρα, λέω τις ιστορίες καλά και σωστά, όπως πρέπει να τις λέει κανείς. Και οι δικές μου ιστορίες είναι για πάντα. Σε μια χώρα που μοιάζει πέτρα σκαλωμένη στα κύματα, η πέτρα έχει παίξει κεντρικούς και πρώτους ρόλους ήδη από τα βάθη του χρόνου. Πέτρες πέταξαν πίσω από τις πλάτες τους ο Δευκαλίωνας και η Πυρρά για να ξαναπλάσουν το γένος των ανθρώπων μετά τον κατακλυσμό. Την πέτρα κάρφωσε με το δόρυ της η Αθηνά Παλλάδα για να τιναχτεί από μέσα η ελιά - και η Ιστορία της Κλασικής Αθήνας. Σ` αυτόν τον τόπο υπάρχουν μαρμαρωμένοι βασιλιάδες και μαρμαρωμένες πεντάμορφες. Μαρμαρένια αλώνια και πέτρες που ανοίγουν. Οι πέτρες εδώ έχουν μιλιά, τραγουδάνε. Και οι άνθρωποι τις ακούμε και καμιά φορά τις τραγουδάμε κι εμείς. Ακόμα κι όταν φεύγουμε από τον τόπο μας και σκορπάμε σ` όλες τις γωνιές του κόσμου, κάτω από μια πέτρα κρυβόμαστε: γι` αυτό κι όποια πέτρα κι αν σηκώσει κανείς, έναν από μας θα βρει.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]