Τα μικρά αφηγήματα του Καραγάτση περιέχουν τοπία ανθρώπινης κατάντιας, κοινωνικής ασχήμιας, αισθησιακής βιαιότητας, φαντασιακού παραληρήματος, φυσιοκρατικού αναβρασμού και απόκρυφης αυτοβιογραφικής καταγραφής. Είναι ιστορίες αποτυχίας αλλά και συνακόλουθης εξιλέωσης. (. . .) Ο Καραγάτσης είναι ένας διχασμένος. Και σαν διχασμένος σκύβει, αρπάζει και φιλά το κανελί πανωφόρι. Αυτό το ύφασμα που απορροφά και μεταμορφώνει την αντίφαση της ζωής. Σε τίμιο κράμα αμαρτίας και αγιοσύνης. Αυτό ακριβώς που ο ίδιος δεν μπορεί να κάνει, κομμένος ανάμεσα στα δύο, ζώντας αυτή την αντίφαση σαν ένα δραματικό και βέβηλο κοντράστο, σαν ένα εξιλαστικό, αλλά και βασανιστικό, μαρτύριο - λιτανεία ασέβειας, συναξάρι αμαρτίας - ή μπορεί και σαν ένα όνειρο οργιαστικής τρέλας.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]