Ο Θουκυδίδης είναι ο πρώτος που συνέγραψε ιστορία της εποχής του και εστήριξε την έρευνά του επί αυστηρών επιστημονικών βάσεων, αναλύοντας και αξιολογώντας τα γεγονότα και παραμερίζοντας προσωπικές συμπάθειες και ιδιοτέλειες στο ιστορικό του έργο, ώστε η αλήθεια να προβάλλη καθαρή και ακλόνητη. Εξιστορεί σε οκτώ βιβλία τον Πελοποννησιακό πόλεμο, την ολεθριωτέρα διαμάχη του Ελληνισμού της κλασσικής εποχής, από της ενάρξεώς του (431 π.Χ.) έως το 411 π.Χ., καλύπτοντας ιστορικώς τα είκοσι έτη εκ του 27ετούς Πελοποννησιακού πολέμου, του οποίου την εξιστόρησι συνεχίζει και αποπερατώνει ο Ξενοφών στα `ΕΛΛΗΝΙΚΑ` του.
Στον Ε` τόμο περιλαμβάνονται το Ζ` και το Η` βιβλίο των `ΙΣΤΟΡΙΩΝ` του Θουκυδίδου. Στο Ζ` βιβλίο ο Θουκυδίδης συνεχίζει και ολοκληρώνει την εξιστόρησι της εκστρατείας των Αθηναίων στην Σικελία, που είχε τραγική κατάληξι γι` αυτούς και τους συμμάχους τους (413 π.Χ.). Αναφέρεται επίσης και στην κατάληψι και οχύρωσι της Δεκελείας από τους Λακεδαιμονίους, κατόπιν των συμβουλών του Αλκιβιάδου, για τον από βορράν αποκλεισμό των Αθηνών και την ερήμωσι της υπαίθρου χώρας της Αττικής.
Στο Η` βιβλίο του ο Αθηναίος ιστορικός αναφέρεται στις πολεμικές συγκρούσεις των δύο αντιπάλων στην Δυτική Μικρά Ασία και στον ρόλο του Περσικού παράγοντος στον εμφύλιο σπαραγμό των Ελλήνων. Εξιστορεί την μεταστροφή του Αλκιβιάδου, τον διαλυτικό και υπονομευτικό ρόλο του Τισσαφέρνους και την επιβολή ολιγαρχικού πολιτεύματος στην Αθήνα (411 π.Χ.). Κατόπιν αναφέρεται στην επάνοδο του Τισσαφέρνους στην Ιωνία από την Άσπενδο της Παμφυλίας. Στο σημείο αυτό ο Θουκυδίδης παύει απότομα την εξιστόρησι του Πελοποννησιακού πολέμου.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]