Τι ενώνει τα κόμικς και το σινεμά; Η παρουσία της εικόνας. Τι τα χωρίζει; Το πλεονέκτημα της κίνησης που έδωσε την αναμφισβήτητη πρωτοκαθεδρία στη σύγχρονη αρένα της pop(ular) culture στο δεύτερο. Ή μήπως όχι; Σε κάθε σύστημα συμβόλων και σε κάθε σύστημα αναπαράστασης υπάρχει στην πραγματικότητα μόνο μια κίνηση: αυτή του νου, που επενδύει το ερέθισμα με την ακατανίκητη φωτιά της φαντασίας - αυτήν που πάντα μεσολαβεί για την ανάδυση του όποιου προσωπικού «νοήματος», με άλλα λόγια τη μεταφορική μετουσίωση και ενσωμάτωση του ερεθίσματος στα πλαίσια της (αναπόφευκτα) υποκειμενικής συνείδησης. Τούτο το θεμελιώδες υπόβαθρο περικλείει ένα ολόκληρο σύστημα φαινομενικών αντιμαχιών στην ιστορική αλληλεπίδραση των κόμικς και του κινηματογράφου. Το κόμικς μοιάζει να βρίσκεται πιο κοντά στην αφήγηση του μυθιστορήματος, σαν μια μετάβαση από την έλλειψη εικόνας του γραπτού κειμένου στην κινούμενη (κινηματογραφική) εκδοχή της (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]