[...] Μπαίνοντας στο δεύτερο τόμο της ιστορίας των αρχαίων Αθηνών θα εξακολουθήσουμε να είμαστε θαυμαστικοί χωρίς να πάψουμε να είμαστε κριτικοί. Βασική συγγραφική μας αρχή θα παραμείνει αυτό που υπήρξε κανόνας μας από την αρχή της συγγραφής: «Ας μιλήσουν οι πηγές· ας ακουσθούν με το δικό τους λόγο κι όχι με μεταφραστικά νεοπλάσματα που συχνά αλλοιώνουν το νόημα. Ειδικά η αρχαία μαρτυρία μοιάζει με ένα διαλεκτικό ιδίωμα, με το οποίο κάθε εποχή μιλά με τον εαυτό της. Γι` αυτό δεν πρέπει να την αλλάζουμε. Ασφαλώς, δεν θα αγνοήσουμε τη συμβολή και προσφορά των νεώτερων ιστορικών. Οι παραπομπές σε αυτούς είναι συχνές. Αλλά δεν είναι αυτοί το αντικείμενό μας. Μας ενδιαφέρει ασφαλώς το τι λένε τα διάφορα ερευνητικά κέντρα για διάφορες πτυχές της ιστορίας των αρχαίων Αθηνών, αλλά πιο πολύ μας ενδιαφέρει τι λέγει ο κόσμος των Αθηνών για τον εαυτό του. Δεν παραγνωρίζουμε τη σημασία του επιστημονικού διαλόγου, ωστόσο φρονούμε ότι για την ιστορία αυτό που προέχει δεν είναι η προβολή του διαλόγου για το ιστορικό αντικείμενο αλλά το ίδιο το αντικείμενο που, ως ιστορικό γεγονός ή φαινόμενο, προσφέρει συχνά μόνο του τη θεωρία για την ερμηνεία του. [...]

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]