Η συγγραφή του βιβλίου με τίτλο Ιστορία του κινηματογράφου από Έλληνα συγγραφέα, μόλις πριν λίγα χρόνια θα χαρακτηριζόταν αμετροέπεια· γιατί όσο κι αν η δουλειά του ιστορικού σχετίζεται με την τεκμηριωμένη καταγραφή γεγονότων, στηριγμένη σε βήματα προηγούμενων ερευνητών, η συγγραφή μιας ιστορίας κινηματογράφου απαιτεί και προσωπική άποψη. Κάτι τέτοιο σημαίνει πως ο συγγραφέας, εκτός από πρόσβαση σε τεκμηριωμένη βιβλιογραφία, θα πρέπει να έχει και τη δυνατότητα να δει τις σημαντικότερες τουλάχιστον από τις αναφερόμενες ταινίες. Και, μέχρι πρότινος, ο μοναδικός τρόπος να δεις ταινίες «εκτός εποχής», ήταν η επίσκεψη στην Ταινιοθήκη. [. . .]
