Ο Δ` τόμος της Σειράς Ιστορία της ελληνικής λογοτεχνίας και η πρόσληψή της στα χρόνια του ετεροκαθοριζόμενου εμφυλίου πολέμου (1945-1949) έρχεται να συμπληρώσει τον προηγούμενο Γ` τόμο και να ολοκληρώσει την εικόνα της δραματικής δεκαετίας 1940-1949. Αναφέρεται στη μετά την αποχώρηση των ναζιστικών στρατευμάτων εποχή, όταν συνέβαιναν αλλεπάλληλες συγκρούσεις με σαφή ταξικό χαρακτήρα και κρινόταν η τύχη της «Έρημης χώρας» - κατά πόσον θα ενταχθεί εντός ή εκτός του σιδηρού παραπετάσματος. Στον φαύλο αυτό κύκλο, η λογοτεχνία συνεχίζει να παράγει έργα επηρεασμένα, άμεσα ή έμμεσα, από τις δύσμορφες περιστάσεις, με την Αθήνα να δίνει ψευδή εικόνα ευνομούμενης πολιτείας στους ξένους επισκέπτες, ευκολόπιστους ή εθελότυφλους. Στο πνευματικό χώρο, το πιο υψηλό τίμημα που πλήρωσε ο τόπος στη διχαστική και εκδικητική εκείνη κατάσταση ήταν η μη απονομή του Νόμπελ λογοτεχνίας στον Άγγελο Σικελιανό. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]