(...) Στον τρόπο που χειρίζεται τα κύρια πρόσωπα των έργων του, που δεν είναι πια εξαρτημένα από την προστασία των ιθυνόντων θεών, γίνεται φανερή μια υψηλού βαθμού ικανότητα διαγραφής των χαρακτήρων με πρωτοφανείς σε βάθος ψυχολογικές παρατηρήσεις. Ιδίως περιγράφει με ξεχωριστή διεισδυτικότητα τις περίπλοκες καταστάσεις και τα έντονα πάθη της γυναικείας ψυχής. Έτσι τα πρόσωπά του βρίσκονται πιο κοντά μας απ’ όσο οι ήρωες των άλλων τραγικών και ο κόσμος του δεν έχει τίποτα κοινό με την τάξη που οραματίζονται ο Αισχύλος και ο Σοφοκλής. Σ’ αυτόν τον κόσμο η τύχη φαίνεται να περιπαίζει τους ανθρώπους με μια πρωτοφανή ωμότητα. Ο Ευριπίδης, που δεν παρουσιάζει τους ήρωές του υπεράνθρωπους, όπως ο Αισχύλος, ούτε ιδανικούς, όπως ο Σοφοκλής, αλλά τους κατεβάζει μέσα στα πλαίσια της ανθρώπινης αθλιότητας, επιμένει να φτάσει στο βάθος της ανθρώπινης φύσης διερευνώντας τα σκοτεινά πάθη της, και κυρίως τον έρωτα, δημιουργώντας το τραγικό ερωτικό δράμα. Το κύριο χαρακτηριστικό της τέχνης του βρίσκεται σε σύγκρουση καθήκοντος και πάθους, που οδηγεί σε καταστάσεις κατεξοχήν τραγικές, γι’ αυτό και ο Αριστοτέλης τον θεώρησε ως τον «τραγικώτατον των ποιητών» -τον πιο ικανό να προκαλέσει τον «έλεον» και τον «φόβον»- αφού κανένας άλλος δεν ανέλυσε τα σκοτεινά ανθρώπινα πάθη με μεγαλύτερη επιμονή και οξύνοια, αλλά και με προφανή ευαισθησία και κατανόηση. (...)

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]