"Πόλεμος πατήρ πάντων κακών" έλεγε η αγράμματη μάνα μου, δίχως να θυμάται κι αυτή από πού το είχε ακούσει.Που πάει να πει, σκεφτόμουν εγώ με το άγουρο ακόμα μυαλό μου, "σε καταστρέφω για τους μύριους λόγους, χωρίς να σου δώσω καν εξηγήσεις".Γιατί, αν δράμα ονομάζεται η σύγκρουση της προσδοκίας με την πραγματικότητα, τότε πώς λέγεται το φορτίο της κουρασμένης ψυχής μας;
Ποτέ δεν περνάς δυο φορές το ίδιο ποτάμι. Υπάρχουν βέβαια και οι περιπτώσεις εκείνες που, ακόμα κι όταν χάνεις, κερδίζεις...
Πάντα έδινα στον εαυτό μου καλές συμβουλές, μα σπάνια τις τηρούσα. Αν δε σε νοιάζει πού θα πας, γιατί να κοιτάξεις ποιό δρόμο θα πάρεις;
Κι αν έχεις χάσει το χρώμα του ουρανού, πώς θα βρεις το έδαφος της καρδιάς σου για να πατήσεις πάνω του;
Τόσα χρόνια έχω δεθεί σε έναν τροχό και στριφογυρίζω αδιάκοπα. Τόσα χρόνια μου έλειψε η ομορφιά, στα χείλη μου έχω τη γεύση των δακρύων από την απουσία σου. Έχασα την ελπίδα πως θα σε ανταμώσω σε τούτο τον κόσμο...
Έζησες κάποτε, δεν έζησες, πέθανες, ζεις ακόμα, τίποτα δεν γνωρίζω.Περνά η ζωή και το φτερούγισμά της σιγά σιγά κοπάζει.
Ο έρωτας μπορεί να είναι δημιουργία, μπορεί όμως και να αποβεί οδυνηρή παγίδα.
Ο έρωτας είναι ένα συναισθηματικό τετέλεσθαι, μια μάχη, η έκβαση της οποίας έχει κριθεί εκ των προτέρων.