Οι `Ικέτιδες` είναι ίσως το πιο ονειρικό από τα επτά έργα. Πράγματι, σε ένα σημείο ο χορός τραγουδά έχοντας μπροστά του μια πραγματική εφιαλτική εικόνα: καθώς ο Αιγύπτιος εχθρός απειλεί να τις σύρει δια της βίας στα πλοία, οι κόρες ξεφωνίζουν (στίχοι 886-893):
Με σέρνει στο ακρογιάλι
σαν αράχνη, βήμα - βήμα.
Όνειρο!
Ένα κακό όνειρο!`
Στην πραγματικότητα πάντως, (...) ολόκληρος ο εξωτικός μύθος, τον οποίο διάλεξε ο Αισχύλος ως βάση για το έργο του, μοιάζει πανάρχαιο όνειρο. Ακόμη και αν η τετραλογία, στην οποία ανήκε, είχε επιβιώσει ολόκληρη, υποψιαζόμαστε ότι η φαντασία των σύγχρονων ανθρώπων θα χρειαζόταν να καταβάλει τεράστιες προσπάθειες ώστε να την κατανοήσει.
[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]
