"Όταν επισκέφτηκα ένα σχολειό... έμεινα τόσο κατάπληχτος από την αμάθεια του δασκάλου που τον ερώτησα: "Συγνώμη κύριε ξέρετε να διαβάζετε;" Η απάντησή του ήταν: "Γενικά ναι" . Και για να δικαιολογηθεί πρόσθεσε: "Πάντως ξέρω περισσότερα από τους μαθητές μου"."
Το ανωτέρω περιστατικό διηγείται, πριν από ενάμιση αιώνα, ο Καρλ Μαρξ στο "Κεφάλαιο", περιδεής για τις συνθήκες εκπαίδευσης.
Ωστόσο και στη δική μας εποχή -τηρουμένων των αναλογιών- διάσπαρτα ανακαλύπτεται η ευτυχισμένη άγνοια. Τα τεκταινόμενα στη βιομηχανία της πολιτικής και πολιτισμικής επικοινωνίας, ενισχυμένα από την ανορθολογική χρήση των νέων τεχνολογιών, καλλιεργούν αυτό το φαινόμενο. Ευθύνη γι` αυτή την ευτυχισμένη άγνοια φέρουν και η εκπαίδευση και η διανόηση, καθότι δεν μπόρεσαν να επεξεργαστούν μια δυναμική στάση και προοπτική απέναντι στα κοινωνικά προβλήματα. Μάλιστα η διανόηση, επιζητώντας την κοινωνική της ανεξαρτησία καθώς και την απεμπλοκή της από την ταξική συνείδηση -η κατά Μάνχαϊμ δηλαδή "αιωρούμενη διανόηση" (freischwebende Intelligenz)- απέβη τελικά ένας εντατικός μηχανισμός θεσμικής αλλοτρίωσης και ως εκ τούτου αδύναμος να φτάσει στην ολική γνώση της πραγματκότητας. [...]
(από τον πρόλογο του βιβλίου)