Η διασύνδεση της Τουρκίας την τελευταία τριακονταετία με τον ισχυρότερο υπερεθνικό ευρωπαϊκό θεσμό, λειτούργησε ως καταλύτης στην όλη συζήτηση γύρω από την ακριβή φύση του τουρκο-ευρωπαϊκού πλέγματος σχέσεων, που ξεκινά αχνά από τον 19ο αιώνα, εντείνεται μετά τη σύσταση του σύγχρονου τουρκικού κράτους και συνεχίζεται αδιάπτωτα μεταπολεμικώς, άλλοτε με στιγμές κάμψης και άλλοτε με στιγμές επίτασης. Στον τόμο αυτόν διερευνάται η θέση της Ευρώπης στις ρητορικές στρατηγικές των τουρκικών πολιτικών, των κοινωνικών φορέων και ορισμένων κινημάτων. Ειδικότερα, μελετάται η τοποθέτηση των τουρκικών παραγόντων σε ότι θεωρήθηκε απ` όλους - υπέρμαχους και πολέμιους - ως η κορυφαία στιγμή στην πορεία εξευρωπαϊσμού της Τουρκίας, δηλαδή η διασύνδεσή της με την Ευρωπαϊκή Κοινότητα. Η πρόταξη της κυβερνητικής πολιτικής και ρητορείας επιτρέπει την ανάδειξη των συμπληρωματικών πτυχών της ιδεολογίας των καθεστωτικών κομμάτων. Κατόπιν εξετάζεται ξεχωριστά η στάση των επιμέρους πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων απέναντι στην Ευρώπη, με κατάληξη τις θέσεις και τη μετεξέλιξη τους για τις τουρκο-ευρωκοινοτικές θέσεις. Η σειρά που ακολουθεί στην ανάλυση στηρίζεται σε μια πρόταση κατάταξης και θεώρησης: προτείνεται ο διαχωρισμός ανάμεσα σε ενδοσυστημικές, εξωσυστημικές (εθνικιστική Δεξιά, Ισλαμιστική συνιστώσα) ή και αντικαθεστωτικές δυνάμεις (Αριστερά). Η διάταξη αυτή κρίθηκε λειτουργική για την προσέγγιση της ευρω-τουρκικής διαπλοκής. Συμπληρωματικά, εξετάζονται οι αντιλήψεις των κοινωνικών φορέων (συνδικάτα εργαζομένων και σύνδεσμοι βιομηχάνων) και οι τρόποι που επεισέρχονται τα εθνοτικά (Κουρδικό, Αρμένικο) στον καθεστωτικό λόγο, όπως αυτός προβάλλεται στη Δύση.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
