Ο ν. 3089/2002 αποτέλεσε πραγματική τομή στον χώρο του οικογενειακού δικαίου. Ένας νόμος νεωτερικός, που επαναπροσδιόρισε την έννοια της οικογένειας και του περιεχομένου των συγγενικών δεσμών και ενσωμάτωσε στο χώρο του Δικαίου τις εξελίξεις της βιοτεχνολογίας και της υποβοηθούμενης αναπαραγωγής. Για πρώτη φορά αντιμετώπισε θέματα, όπως η εξωσωματική και μεταθανάτια γονιμοποίηση ή η παρένθετη μητρότητα. Για πρώτη φορά ρύθμισε ζητήματα που σχετίζονται με την ηλικία των ατόμων τα οποία επιθυμούν να αξιοποιήσουν τις μεθόδους της υποβοηθούμενης αναπαραγωγής, με την επιλογή του φύλου του παιδιού που θα γεννηθεί, με τη διενέργεια επιστημονικής έρευνας στο πλεονάζον γεννητικό υλικό, με την αναπαραγωγική και θεραπευτική κλωνοποίηση.
Ο νόμος αυτός υιοθετήθηκε βέβαια στη χώρα μας με κάποια χρονική καθυστέρηση, καθώς άλλα ευρωπαϊκά κράτη είχαν διαμορφώσει σχετική νομοθεσία ήδη από τη δεκαετία του `8ο. Η καθυστέρηση όμως αυτή έδωσε στον Έλληνα νομοθέτη τη δυνατότητα να αξιολογήσει τις διαφορετικές ευρωπαϊκές νομοθεσίες και να επιλέξει μεταξύ διαμορφωμένων ήδη δικαιϊκών συστημάτων. Υιοθέτησε έτσι μια νομοθεσία φιλελεύθερη και σε πολλά σημεία ριζοσπαστική, χρησιμοποιώντας ως αφετηρία το άρθρο 5 παρ.1 του Συντάγματος και προσδιορίζοντας τις τελικές του επιλογές με βάση τις δεσμεύσεις που προκύπτουν από τη Σύμβαση του Οβιέδο. Στο πλαίσιο αυτό προχώρησε, σταθμίζοντας από τη μια το συμφέρον του παιδιού που θα γεννηθεί και τα προβλήματα που θα δημιουργούσε σε αυτό μια απαγορευτική αυστηρή νομοθεσία και από την άλλη τα όρια ανοχής της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
