Η ιαμβική και ελεγειακή ποίηση αποτελεί και αυτή γέννημα της ίδιας λογοτεχνικής τάσης που οδήγησε στην καλλιέργεια του λυρισμού και στη στροφή της ποιητικής έμπνευσης στα προσωπικά συναισθήματα και βιώματα των δημιουργών. Προερχόμενη η μεν ιαμβική από τα χοντροκομμένα σκώμματα των τελετών της γονιμότητας, η δε ελεγειακή από τους θρήνους, στενά συνυφασμένες αρχικά με τη μουσική και πιο συγκεκριμένα με τον αυλό, έχασαν, σε αντίθεση με την υπόλοιπη λυρική ποίηση, από νωρίς τον μουσικό τους προσανατολισμό και προορίζονταν μόνο για απαγγελία. Εξακολούθησαν όμως, ιδιαίτερα η ελεγειακή ποίηση, να αποτελούν αγαπημένο αντικείμενο των ποιητών, καταλήγοντας να γίνουν η βασική ποιητική μορφή των επιγραμμάτων σε ολόκληρη την αρχαιότητα και τον μεσαίωνα.
[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]
