Περισσή ευτυχία στον - από τον κοινό νου - ανεξιχνίαστο μικρόκοσμο. Ρίζωσε, τα κλαδιά της απλώθηκαν. Πολέμησαν το κακό, υποσχέθηκαν καρπούς. Το ταξίδι θ` άρχιζε. Το ταξίδι της προσωπικής ανασύστασης. Με αφετηρία τον άγνωστο χώρο και προσδοκώμενο τόπο άφιξης την προσωπική ανασυγκρότηση. Του σώματος, μέσω της ψυχής, της εμπνευσμένης σκέψης. Ανάμεσα στους άγνωστους τοίχους που αντίκρισαν τα μάτια του, η απεικόνιση της Θείας μητρικής μορφής ήταν εκεί που την άφησε ένα χέρι αγάπης. Αντίκρυ στα μάτια του που μόλις άνοιξαν και απόρησαν για τον τόπο και την αιτία της παρουσίας του εκεί. Εκείνη ήταν η πηγή της απάντησης, της ερμηνείας. Είχε φθάσει, λοιπόν, η ώρα της πόλης. Η βοή του κόσμου, όσων περνούσαν δίπλα του, ήταν ανίκανη να πνίξει την εσωτερική φωνή, την ετοιμότητα του ταξιδιώτη. Λυγισμένα τα άκρα, όμως δεν εμπόδιζαν να ανταλλάξει τη νοσταλγία με άλλους. Όσους, μόλις ξεκινούσε να ταξιδεύει, ήξερε πως μόλις άκουγαν την πίστη του για την κατάληξη της διαδρομής θ` απορούσαν, άλλοι θα την αμφισβητούσαν. Όπως συνέβη. . .

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]