Πενήντα πέντε ποιήματα για τη θύελλα αλλά και το θαύμα. Για το θάνατο αλλά και για το Θεό. Για τη θλάση αλλά και το θάρρος. Για το θάμβος αλλά και τη θύμηση. Διότι πάντα θολώνουμε προτού να θυμηθούμε. Και πάντοτε πριν από το θρίαμβο το λιβάδι της θλίψης διανύουμε. Σαν λάμπα θυέλλης σε νύχτα βαθιά μια ανάσα μόλις πριν την αυγή. Ένα παιχνίδι θαυμαστό και θανάσιμο, μια διαδικασία μνήμης επάνω στο θήτα. Που ακολούθησε τη σάρκα και τη σταύρωση του σίγμα, που ακολούθησε τον έρωτα και την ερημιά του έψιλον, που ακολούθησε τη μέλισσα και το μελό του μι. Που είναι η ζωή μας, εντέλει, όταν τελειώνει ή λίγο πριν αρχίσει. Με άλγος, έστω, στην άβυσσο, εντάξει, αλλά με το άλμα που αρμόζει πάντοτε στο κενό.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
