(. . .) Ο Γκαίτε αντιμετωπίζει τα χρώματα ως ένα πολύπλευρο φαινόμενο: αφενός συνιστούν υποκειμενικές αλλά μόνο πρόσκαιρες εμφανίσεις μέσα στα ίδια μας τα μάτια, αφετέρου καθίστανται αντικειμενικά αλλά μόνο μεταβατικά οπτικά φαινόμενα και τέλος αποκτούν σταθερή ύπαρξη ως βαφές. Ταυτόχρονα έχουν αισθητική και ηθική σημασία. Και όλες αυτές τις πλευρές του ζητήματος τις πραγματεύεται ως εκφάνσεις μιας καθολικής προοπτικής και ιδέας, της ιδέας ότι τα χρώματα συνδυάζονται για να μας δώσουν μια ολότητα και αρμονία. Όποιος λοιπόν αισθάνεται ότι ασφυκτιά μέσα στα σχήματα και τις αφηρημένες ιδέες της σύγχρονης Φυσικής και Οπτικής θα ανασάνει έναν διαφορετικό αέρα στο πλαίσιο της θεωρίας των χρωμάτων του Γκαίτε και θα νιώσει να τον χαϊδεύει η αύρα ενός κόσμου πιο πνευματικού και ιδεατού.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
