Τα δύο μέρη του παρόντος έργου ασχολούνται με τη θεωρία και την πράξη της διδασκαλίας στο πλαίσιο της θεσμοθετημένης εκπαίδευσης. Το πρώτο μέρος παρουσιάζει τα ιστορικά και επιστημολογικά πλαίσια ανάπτυξης της διδασκαλίας και στη συνέχεια πραγματεύεται βασικά θεωρητικά ερωτήματα σχετικά με την έννοια και φύση της διδασκαλίας, τη σχέση της με τη μάθηση, το ρόλο της στην εκπαίδευση και το ρόλο του εκπαιδευτικού στη διδακτική και μαθησιακή διαδικασία. Για την προσέγγιση των παραπάνω ερωτημάτων, η παρούσα εργασία δεν υιοθετεί κάποια επίσημη και καθιερωμένη θεωρία της διδασκαλίας, αλλά στρέφεται στη σκέψη του εκπαιδευτικού και του προτείνει εργαλεία και διαδικασίες καταγραφής, συστηματοποίησης, συνειδητοποίησης, επεξεργασίας και διαπραγμάτευσης με τρίτους των προσωπικών του αντιλήψεων για τα ερωτήματα αυτά. Το σύστημα των αντιλήψεων αυτών συγκροτεί την Προσωπική Θεωρία, την οποία ο εκπαιδευτικός ασπάζεται και διαπραγματεύεται συνεχώς με τον εαυτόν του και τους άλλους, δεδομένου ότι τα ερωτήματα της και οι αντιλήψεις των εκπαιδευτικών για αυτά είναι εν πολλοίς αξιακής φύσης και έχουν παιδαγωγικές, ηθικές και κοινωνικές προεκτάσεις. Η διαπίστωση αυτή υπογραμμίζει την αναγκαιότητα να διατηρήσει ο εκπαιδευτικός μια κριτική και στοχαστική στάση προς τις επιλογές του και την εκπαίδευση.

Το δεύτερο μέρος της εργασίας, που αναφέρεται στην πράξη της διδασκαλίας, υιοθετεί την κριτική και στοχαστική προσέγγιση του πρώτου μέρους και διαμορφώνει το πλαίσιο οργάνωσης εναλλακτικών Στρατηγικών Διδασκαλίας, οι οποίες προσφέρονται για την υλοποίηση των εκπαιδευτικών επιδιώξεων ενός σύγχρονου Προγράμματος Σπουδών. Οι εν λόγω στρατηγικές, ενσωματώνοντας δεξιότητες και στάσεις κριτικής σκέψης στη διαδικασία της μάθησης, συμβάλλουν στην απόκτηση γνώσεων, στην εμβάθυνση της κατανόησης και στην ανάπτυξη της κριτικής σκέψης των μαθητών. Έτσι διασφαλίζουν στους μαθητές τις προϋποθέσεις για την αυτό-ρυθμιζόμενη μαθησιακή και κοινωνική συμπεριφορά, για την δια βίου μάθηση και για τον ρόλο του ενεργού και υπεύθυνου πολίτη στο κοινωνικό γίνεσθαι.