Η de profundis συνομιλία με το πατρικό αρχέτυπο συνεχίζεται και στο δεύτερο αυτό λογοτεχνικό βιβλίο της Νίκης Λοϊζίδη, το οποίο διαβάζεται ανεξάρτητα, αλλά και ως αφηγηματική προέκταση του πρώτου. Η «αυτοβιογραφική» εξιστόρηση της «Θεραπείας συνέχεια...» ακολουθεί και πάλι μια ανορθόδοξη και ασυνεχή περιήγηση μέσα στο χρόνο, αφού το παρόν διαγράφεται σαν σύμπτωμα της ασθένειας του παρελθόντος σαν «μύθος» που επινοείται από το παρόν. Αναμνήσεις των παιδικών χρόνων από τη μεταπολεμική Αθήνα και την Κύπρο, συμπλέκονται με μνήμες της φοιτητικής ζωής στο Παρίσι του ’70 αλλά και με εμπειρίες σημερινές, που χρωματίζονται έντονα από το πνεύμα της νέας χιλιετίας. Κεντρικός θεματικός πυρήνας της αφήγησης είναι το σπίτι, ο παρακμάζων προγονικός «οίκος», ως σύμβολο ενός κόσμου που δέχεται τις δονήσεις των μεγάλων αλλαγών χωρίς να καταρρέει, αλλά και χωρίς να δημιουργεί προσδοκίες για ένα διαφορετικό μέλλον.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]