Στη σειρά των κανόνων που διανύουν μια ταραγμένη περίοδο, βρίσκονται και οι κανόνες του εναέριου χώρου. Οι διεθνείς ρυθμίσεις, που ίσχυαν στα μέσα του περασμένου αιώνα κι ακόμα και μεταγενέστερα, έχουν προ πολλού διαβρωθεί, μέσα από τη συγχορδία νέων πολιτικών συγκυριών. Δεν είναι μόνον οι μεγάλες πολιτικές ανακατατάξεις που συνδέονται, μοιραία, και με ζητήματα εναέριου χώρου και κυριαρχίας. Είναι και τα σχετικά νέα συμφέροντα και οι ανάγκες οι οποίες προκαλούνται από την αυξημένη χρήση του εναέριου χώρου, που απαιτούν προσαρμογές κανόνων, οι οποίοι είχαν θεσπιστεί κάτω από διαφορετικές ποιοτικές συνθήκες και που, πολλές φορές, εξυπηρετούσαν περισσότερο πολιτικούς συμβολισμούς, παρά λειτουργικές αναγκαιότητες. Σήμερα το σχήμα αυτό έχει ανατραπεί: μπροστά στην αλματώδη αύξηση στην πυκνότητα της χρήσης του εναέριου χώρου, οι αρχικά στοιχειώδεις και γενικευτικοί κανόνες του περασμένου αιώνα έχουν αποδειχθεί αναποτελεσματικοί, και νέοι εξειδικευμένοι κανόνες αναδύονται για να αντιμετωπίσουν τόσο τα αιτήματα της πολιτικής αεροπλοΐας, όσο κι αυτά των στρατιωτικών χρήσεων. Ταυτόχρονα, η σύνδεση του εναέριου χώρου με το υποκείμενο έδαφος, τόσο της ξηράς όσο και της θάλασσας, έχει ως αποτέλεσμα την υπαγωγή τμημάτων του πρώτου στη λογική των ρυθμίσεων του δεύτερου. Αυτό το σχήμα της εξάρτησης του εναέριου χώρου από τα επίγεια καθεστώτα περιπλέκει, ακόμα περισσότερο, τα πράγματα, και οδηγεί σε συμπλοκές της κρατικής κυριαρχίας με λειτουργικές ρυθμίσεις, που σε ορισμένες περιπτώσεις, είναι δυσχερές να αρθούν με αποτελεσματικό όργανο τους νομικούς κανόνες.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]