"... ξέρω πως οι άνθρωποι που αγαπώ δείχνουν χοντροκομμένοι, άξεστοι και πολλές φορές καταφεύγουν σε καραγκιοζίστικα φερσίματα για να κρύψουν, από σεμνότητα, τα αισθήματά τους. Μα είναι με τέτοιους ανθρώπους που μ` αρέσει πιο πολύ να δουλεύω και να ζω. Γιατί αυτοί, κάποια στιγμή, ξέσκισαν το πουκάμισό τους και μ` αφήσανε να δω την καρδιά τους. Και τότε είδα πώς πάνω στην καρδιά τους είχαν γραμμένα με διαμαντένια γράμματα αυτό που ψάχνουν και στοχάζουνται οι φιλόσοφοι. Μ` αρέσουν οι τόποι που συγκεντρώνουν πολλούς ανθρώπους, εκεί όπου σφυρηλατιέτ` η γλώσσα μας, εκεί όπου γεννιούνται καινούριες λέξεις, εκεί όπου αποχτάνε νόημα οι καινούριες εκφράσεις, εκεί όπου ρωτάν` οι άνθρωποι ο ένας τον άλλο ποιος είναι ή ποιος θα `θελε να `ναι. Κι όποιος γνωρίζει τους ανθρώπους, αυτός ξέρει πώς δεν είν` απλό, γιατί ο λόγος είναι σκέψη, σκέψη που ξεχύνεται απ` το στόμα και σκοπεύει στην κατανόηση και στη σιωπή...".

Ένα μυθιστόρημα από τον Τσέχο συγγραφέα του "Ο άνθρωπος που έβλεπε τα τρένα να περνούν" και του "Μαθήματα χορού για ηλικιωμένους". Ο Χράμπαλ δημιουργεί αντιήρωες που ζουν και κινούνται μέσα σ΄ έναν παράλογο κόσμο: με χιούμορ και με τη μόνιμη αίσθηση της γελοιότητας περιγράφει μια μυθική πόλη σαν να την αναποδογυρίζει. Η Πράγα του Χράμπαλ μοιάζει το αρνητικό της Πράγας του Κάφκα.

Σώτη Τριανταφύλλου