Η παροντικότητα του θεατρικού σημείου, στο πλαίσιο της παραστασιακής κυρίως διαχρονίας, αποτελεί προϋπόθεση της αισθητικής αποτιμήσεως των σημειακών συστημάτων της παραστάσεως ως σημειακής μεταλλάξεως των κειμενικών δεδομένων. Σημειωτέον ότι τα σημειακά συστήματα κειμένου και παραστάσεως δημιουργούν δυνητικά επίκαιρο και συνάμα διαχρονικό γεγονός, εφόσον η υλική τους υφή υπάρχει μετά το θάνατο του καλλιτέχνη-δημιουργού.
Εντούτοις, το επίκαιρο σημείο ανιχνεύεται στον πυρήνα του ενεργοποιητικού δυναμικού που εκδηλώνεται μέσω της δράσεως του απεικονιστικού σημείου εξεταζομένου ως κοινωνικής μονάδας. Η εν λόγω μονάδα αναλύεται σε πλαίσια κοινωνιών του hic et nunc, του οποίου η ισχύς μορφοποιεί χωρο-χρονικό καταλύτη από προϋπάρχουσα α-χρονική μάζα ανήκουσα στο προ-λογικό στάδιο του Λόγου της εν δράσει εικόνας, δηλαδή της παραστάσεως.
Η ενεργοποίηση του εν δράσει λόγου/Λόγου του εικαστικού συνόλου σημείων αφορά τρεις θεμελιώδεις αρχές του πολιτισμικού είναι και γίγνεσθαι, αρχές στις οποίες ανταποκρίνεται, κατά βάση, το άτομο: α) Το ορμέμφυτο, ως υπό ενεργοποίηση, στο εκάστοτε `εδώ και τώρα`, ουσία των αμετακίνητων αρχετύπων του πανανθρώπινου όντος. β) Το πληροφοριακό-διανοητικό στοιχείο που επιτρέπει τη μεταξύ των ανθρώπων επικοινωνία: Η παράσταση, ως απεικονιστικό σημειακό σύστημα, καταργεί τα όρια της γραφής, ως καταγραφής και μετεγγραφής της αρθρωμένης γλώσσας, αφήνοντας πλήρη ελευθερία στις απειράριθμες δυνατότητες της σκέψεως και της μη σκέψεως, γ) Η ψυχαγωγική διαδικασία αναδύσεως της αισθητικής καταστάσεως των υποκειμένων/αντικειμένων σε συνάρτηση με την προτιμησιακή συμπεριφορά του ατόμου έναντι αυτών: Η ψυχαγωγία προκαλεί την απόλαυση, απόλυτα συνδεδεμένη με τη δυναμική της θεατρικότητας της εικόνας. Εξάλλου, η θεατρικότητα εμφανίζεται κατά την παράσταση, ως συντεταγμένη που ενοποιεί τις νοηματικές δομές της πράττουσας εικόνας, δια της οποίας προβάλλεται η σημαίνουσα δομή της παραστάσεως που εκτίθεται μπροστά στους θεατές. [...]

[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]