`ΔΙΑΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΚΑΙ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ`:
Το θέατρο αποτελεί σύνθετο διαπολιτισμικό φαινόμενο, πολύ πριν η συγκεκριμένη έννοια καθιερωθεί και αποτελέσει σύστημα αναφοράς και μεθοδολογία προσέγγισης και ερμηνείας στα σύγχρονα κοινωνικά, καλλιτεχνικά και παιδαγωγικά δεδομένα. Αρχής γενομένης από τη δημιουργό συνείδηση του συγγραφέα και το δραματικό κείμενο, γίνεται αντιληπτό ότι το θέατρο, ως λογοτεχνικό είδος, συνιστά μια σύνθεση ποικίλων, ετερόκλητων κάποτε, στοιχείων, που προέρχονται από την ίδια ή ενδεχομένως διαφορετική πολιτιστική παράδοση, αλλά που στο σύνολό τους απαρτίζουν ένα οργανωμένο σημασιολογικό περιβάλλον με εξαιρετική δυναμική.
Η αρχαία τραγωδία αποτελεί το ιστορικά πρώτο (γι` αυτό και αρχετυπικό) παράδειγμα σε μια τέτοια προσέγγιση. Τόσο οι `Πέρσες` και η `Μήδεια`, όσο η `Ιφιγένεια εν Ταύροις` και η `Ελένη`, αποδίδουν χαρακτήρες, καταστάσεις και συμπεριφορές, που υπερβαίνουν κατά πολύ το εννοιολογικό και υπαρξιακό περίγραμμα της αρχαιοελληνικής βιοθεωρίας, με τις φιλοσοφικές, θεολογικές και κοσμολογικές αναγωγές της και συνθέτουν μια ενότητα που απαρτίζεται από συστατικά άλλων πολιτισμών, ανθρωπολογικών, εθνοφυλετικών και πολιτιστικών δεδομένων. Παρ` όλ` αυτά, τα συγκεκριμένα έργα αποτελούν αναπόσπαστα συγκροτημένες συνθέσεις, μέσα στις οποίες `οικείο` και `ανοίκειο` παρουσιάζονται αδιαφοροποίητα, πλήρως ενσωματωμένα στην παράδοση του γηγενούς και του αυθεντικού της ελληνικής ιδιαιτερότητας. Αλλά το ίδιο ακόμα γίνεται και με κείμενα όπως ο `Οιδίπους Τύραννος` και ο `Προμηθέας Δεσμώτης`, οι Βάκχες και οι `Ευμενίδες`, όπου προγενέστερα δεδομένα μιας αρχαϊκής, ακόμα και προϊστορικής προφορικής παράδοσης, συνενώνονται δημιουργικά και απαρτίζουν τις μοναδικές συνθέσεις, που με τη σειρά τους, αποτελούν πρότυπα για νεότερες δημιουργίες, άμεσα ή έμμεσα συνδεόμενες μ` αυτά.
