Όσοι απασχολούνται επαγγελματικά ή όσοι καταπιάνονται ερασιτεχνικά με τη Θεατρική Αγωγή και τη Θεατρική Παιδεία, αλλά και γενικά οι εκπαιδευτικοί, οι οποίοι έχουν ως μέσο και σκοπό τη μετάδοση γνώσεων, την αισθητική καλλιέργεια, την ανάπτυξη της προσωπικότητας του παιδιού, αλλά και την ψυχαγωγία και την παιδαγωγία, εστιάζουν το προσωπικό και το επαγγελματικό τους ενδιαφέρον στο γνωστικό, στο συναισθηματικό, στον ηθικό και στον κοινωνικό ρόλο της Αγωγής και της Παιδείας. Προϊόν των τομέων αυτών θα πρέπει να είναι το τρίπτυχο: Αλήθεια, Αρετή, Ομορφιά αντίστοιχα. Έχει αποδειχθεί πως στα δύο πρώτα σκέλη η προσωπικότητα του παιδιού ολοκληρώνεται σφαιρικά και πολυδιάστατα. Στην τρίτη περίπτωση, στην Ομορφιά, η Θεατρική Αγωγή και η Θεατρική Παιδεία το οδηγούν στον κόσμο του ωραίου και της χαράς και, μέσω της καλλιτεχνικής δημιουργίας, στην ίδια την τέχνη. Και μην ξεχνάμε πως το ωραίο ευρίσκεται τόσο στην τέχνη όσο και στη φύση, και η εξοικείωση με τη δημιουργία του καταμαρτυρούν το μορφωμένο, το ευαίσθητο, το καλλιεργημένο, το ηθικό, το εξανθρωπισμένο άτομο. Συνεπώς, εδώ, ιδεολογία (φρόνημα, πεποίθηση, ανιδιοτέλεια) θα πρέπει να σημαίνει αξιολόγηση και αξιοκρατία, ενώ συναίσθημα (συνείδηση, επίγνωση, ψυχική εμπειρία) θα πρέπει να σημαίνει ψυχολόγηση, δικαίωση, αλλά και αισθητική και καλλιτεχνία. Έτσι, οι όροι Ιδεολογία και Συναίσθημα, Εκπαίδευση και Αγωγή δεν πρέπει να συγχέονται κι ούτε να ταυτίζονται από τους θεωρητικούς, αλλά και τους `πρακτικούς` αγωγούς της Θεατρικής Εκπαίδευσης, της Θεατρικής Αγωγής, της Θεατρικής Παιδείας και του Θεάματος, γιατί ο ρόλος της τέχνης του θεάτρου, όσον αφορά τα άτομα αλλά και την ομάδα, είναι τρισυπόστατος: ψυχαγωγικός, κοινωνικός, παιδευτικός. [...]