(. . .) Σ’ όσα έγραψε, ο Κώστας Πρετεντέρης γελάει με τα πάθη και τα παθήματα των ανθρώπων και της εποχής -δεν σαρκάζει με κακεντρέχεια. Ευθυμεί το θέατρο -δεν το ευτελίζει. Τέρπει το κοινό -δεν το εκβαρβαρώνει. Κι αυτό, δεν είναι μικρό χάρισμα και δώρημα, σ’ έναν καιρό και σ’ έναν κόσμο, όπου το γέλιο παίρνει συχνά μορφή βιασμού και εκφαυλισμού. Στη χορεία των νεοελλήνων θεατρικών συγγραφέων, ο Κώστας Πρετεντέρης αποτελεί μιαν από τις εύγλωττες (και ζηλευτές) αποδείξεις πως η «ψυχαγωγία» είναι αγωγή και ευφορία ψυχής, όχι αγωγός βορβόρου. Αλλά και πως θα μπορούσε να δώσει κάτι άλλο, ο Κώστας Πρετεντέρης, ο προικισμένος, ο «ευσχήμων», ο αληθινά χαρίεις στη ζωή και στα έργα του; Απόσπασμα από τον πρόλογο του Μάριου Πλωρίτη

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]