Πιάνω το ποίημα προσεκτικά και το ανοίγω προσπαθώντας ν’ ακούσω τη φωνή του και να αισθανθώ τα νοήματα, δηλαδή τις ρίζες και την απήχηση της γραφής. Στην κυρίαρχη ιδεολογία του ελεύθερου στίχου, αυτό που φαινόταν ότι θα ελευθέρωνε τη δημιουργία από την τυραννία των παραδεδομένων τρόπων (ομοιοκαταληξία και μέτρο) έκανε την ποίηση ξέφραγο αμπέλι και μας γέμισε με εσωτερικούς μονολόγους σε διακεκομμένες αράδες. >>>
