Ο άντρας πετάχτηκε πάνω και το χέρι του άρπαξε το περίστροφο. Στάθηκε έτσι. Μισοσκυμμένος, με το χέρι του στο περίστροφο πάνω στο τραπεζάκι και τον κοίταζε. «Πολύ μιλάνε οι γκόμενες», είπε με πνιχτή φωνή, σαν να `χε κάτι μαλακό ανάμεσα στα δόντια του και προσπαθούσε να μιλήσει. «Όχι γκόμενες». «Ε;» Το περίστροφο γλίστρησε πάνω στην ξύλινη επιφάνεια του τραπεζιού. (. . .) «Όχι γκόμενες, αλλά μάγκες. Κάτι μάγκες με πιστόλια». Πάλι εκείνη η παγωμένη σιωπή ανάμεσά τους. Ο άντρας ίσιωσε το κορμί του αργά. Το πρόσωπο του χλόμιασε ακόμη πιο πολύ κι έχασε κάθε έκφραση, αλλά τα μάτια του έμοιαζαν σκοτισμένα. Ο Τόνι στεκόταν σκυφτός μπροστά του, ένα κοντό, στρουμπουλό ανθρωπάκι με ήρεμο, χλομό, φιλικό πρόσωπο και μάτια απλά και καθαρά σαν γάργαρο νερό.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]