Ο τόπος μας είναι κλειστός. Τις άδειες στέρνες του, που ηχούν, τις προσκυνούμε, κατά τον ποιητή. Είναι ο κλειστός τόπος άραγε που αποθαρρύνει την μετωνυμική επεκτατικότητα της όρασης και ευνοεί την μεταφορική ταύτιση της ακοής; Είναι, από την άλλη, η κλειστότητα επαρχιωτισμός; Και τι βάζουμε απέναντι στον επαρχιωτισμό; Ποια είναι η κλειστότητα του Παπαδιαμάντη; Πόσο μας εξαπατά; Προέβη όντως στη `μεγάλη προδοσία`, σπάζοντας το περίγραμμα του ανατολικού μονοφωνικού τοπίου και δραπετεύοντας στη Δύση της αντίστιξης και του μυθιστορήματος; Τέτοια ερωτήματα με κυκλώνουν εδώ και κάποια χρόνια. Αντί απαντήσεων προέκυψαν τα κείμενα αυτού του βιβλίου. Υπεκφυγή; Ίσως. Μπορεί, όμως, και ένα είδος προπαίδειας για την ενασχόληση με τα δύσκολα.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]