Πρέπει να το ομολογήσουμε με αρκετή ντροπή : ο Ηρόδοτος μένει λίγο πολύ άγνωστος στο ελληνικό κοινό, αν εξαιρέσουμε τους ελάχιστους ειδικούς, που μελετούν το έργο του από το πρωτότυπο. Του Ομήρου, των τραγικών, ακόμα και του Θουκυδίδη υπάρχουν πολλές και δόκιμες μεταφράσεις, κι έτσι ο ελληνικός λαός, όταν δεν κατέχει καλά την αρχαία μας γλώσσα, μπορεί να τους χαρεί ως ένα βαθμό-ως ένα βαθμό μόνο, γιατί καμιά μετάφραση δεν φτάνει να ισοφαρίσει το πρωτότυπο. Των τραγικών μάλιστα τα έργα οι σύγχρονοι Έλληνες τα γνώρισαν ακόμα πιο καλά με τις παραστάσεις των αρχαίων δραμάτων, πού όλο και πληθαίνουν στην Ελλάδα στα τελευταία χρόνια. Αντίθετα ο Ηρόδοτος παραμένει μια άγνωστη μεγαλειότητα. Και όμως το ιστορικό έργο του Ηρόδοτου μπορεί να κινήσει το ενδιαφέρον των σημερινών Ελλήνων πολύ πιο άμεσα από ό,τι του Θουκυδίδη. Ιστορικός είναι ό Ηρόδοτος, ιστορικός και ό Θουκυδίδης. Μόλις εικοσιπέντε χρόνια χωρίζουν τον πρώτο από το δεύτερο. Και όμως στο έργο τους αντικρίζουμε δυο κόσμους βασικά διαφορετικούς. [...]

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]