«Ο χαρακτήρας του ηροδότειου έργου, το οποίο θα επιχειρήσουμε να γνωρίσουμε στη συνέχεια, επιβάλλει ίσως, προτού καταπιαστούμε με το περιεχόμενο της `Πολύμνιας` και τον δημιουργό της, να διατυπώσουμε μερικές σκέψεις αναφορικά με ό,τι ονομάζουμε γενικά `ιστορικό φαινόμενο` και `Ιστορία`. Κατ` αρχήν, θα μπορούσαμε να πούμε ότι η ανακάλυψη και η συνειδητοποίηση της έννοιας της Ιστορίας συντελέστηκε από τη στιγμή που ο άνθρωπος, τόσο με βάση το ένστικτό του, όσο και με βάση την καθημερινή του εμπειρία, αντιλήφθηκε ότι το σύνολο των δραστηριοτήτων του δεν θα μπορούσε σε καμία περίπτωση να θεωρηθεί ως μια πραγματικότητα στατική. Αντίθετα, είναι φανερό ότι κάθε ανθρώπινη πράξη ανέκαθεν στοιχειοθετούσε και άρθρωνε μια δυναμική, ρέουσα και μη αναστρέψιμη εξελικτική πορεία, κάθε φάση της οποίας προκύπτει από το ανθρώπινο παρελθόν, αλλά και συνεπάγεται το ίδιο το ανθρώπινο μέλλον. Κι αν μάλιστα προσθέταμε ότι η εξελικτική αυτή πορεία οφείλει κατ` ανάγκη να συνυφαίνεται με τις διαστάσεις του χώρου και του χρόνου, τότε αυτόματα θα καταλήγαμε στον ορισμό της Ιστορίας.
Πολύ γρήγορα επίσης έγιναν αντιληπτά και τα εξής βασικά χαρακτηριστικά του ιστορικού γίγνεσθαι, εξαιτίας των οποίων η μελέτη του άρχισε να αποκτά νόημα και ενδιαφέρον: διαπιστώθηκε, για παράδειγμα, ότι η επιμέρους ανθρώπινη υπόσταση, μολονότι πεπερασμένη σε χρονική διάρκεια, αποτελεί ωστόσο το απειροελάχιστο αλλά αναγκαίο υπόβαθρο μιας μακριάς εξελικτικής πορείας, κατά τη διάρκεια της οποίας η ανθρωπότητα στο σύνολό της υφίσταται και αυτή αέναες μεταμορφώσεις. Και όταν μάλιστα η συλλογιστική αυτή οδήγησε στη διαπίστωση ότι με τον τρόπο αυτόν το εξατομικευμένο ανθρώπινο πεπρωμένο ήταν αδύνατον να ξεφύγει από την ακατάπαυστα ρέουσα πορεία της ανθρωπότητας, έγινε κατανοητό πως τελικά ό,τι αφορά την ανθρωπότητα δεν θα ήταν δυνατό παρά να αφορά προσωπικά και τον άνθρωπο ή και αντίστροφα».

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]