Το ποιητικό έργο του Νάνου Βαλαωρίτη, με τους τρόπους που εξελίσσεται, πάνω από μισόν αιώνα -αφού πρωτοδημοσιεύει ποιήματά του το 1939 στα Νέα Γράμματα- μ` όλη τη σημαίνουσα ετερογένειά του ή το εξαιρετικά διευρυνόμενο δίκτυο των αναφερομένων του, όπως και τις διαφορετικές, στην κάθε περίοδο, μορφοποιητικές του θέσεις, με την ιδιότυπη κατασκευαστικά στρωματογραφία του και σύνθεση, αποτελεί μια από τις πιο ενδιαφέρουσες, αινιγματικές και συγχρόνως ελκυστικές, πρωτοποριακές λογοτεχνικές κι ευρύτερα αισθητικές εκφράσεις του καιρού μας.
Ποιητής της διασποράς, αφού ζει ως τα σήμερα τον περισσότερο χρόνο του στο εξωτερικό (ΗΠΑ, Γαλλία και παλιότερα Αγγλία), δεν παύει να ταξιδεύει, να επιστρέφει στην Ελλάδα και πάλι να φεύγει, ανεξάρτητος, ελεύθερος, δημιουργικά `κινητικός`, ωθώντας όλο και πιο μακριά, όλο και πιο πέρα μέσα στο ανεξερεύνητο και άγνωστο τα όρια ενός φαντασιακού ή συμβολικού ταξιδιού. Οι λογοτεχνικές και πιο γενικά καλλιτεχνικές του αναζητήσεις και περιπλανήσεις, όπως είναι ανοιχτός στις εκπλήξεις των ταξιδιών, τον οδηγούν συχνά σε νέους ορίζοντες και τον φέρνουν σε ουσιαστική επαφή με νέα ρεύματα και τάσεις.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]