Ήλιος με δόντια

Μυθιστόρημα

Μακριδάκης, Γιάννης

Κυκλοφορεί

ISBN: 978-960-05-1459-9

Βιβλιοπωλείον της Εστίας, Αθήνα, 3/2010

1η έκδ.

Σειρά: Σύγχρονη Ελληνική Πεζογραφία

Γλώσσα: Ελληνική, Νέα

€ 14.20 (περ. ΦΠΑ 6%)

Βιβλίο, Χαρτόδετο

14 x 21 εκ., 286 γρ., 246 σελ.

Περιγραφή

`Απόμεινα τότε, θυμάμαι, εκεί, κάτω από τη μεγάλη γαλαρία, γερμένος για κάμποση ώρα πάνω στη βαριά σιδεριά της καστρόπορτας, να κλαίω με αναφιλητά, ώσπου μέσα στο βούρκο του μυαλού μου άστραψε η σκέψη από κείνη την ώρα ήμουνα πια εγώ η μοναδική, η πιο μεγάλη ντροπή του Φρουρίου. Σκέφτηκα τις μέγαιρες αφρισμένες να με διώχνουνε, να με κατασπαράζουνε και να με ματώνουνε με τα νύχια και με τα δόντια τους. Τότε ένα σαρδόνιο γέλιο ξεχύθηκε από μέσα μου και μια δύναμη, που δεν ξέρω από πού ήρθε, έσφιξε τις γροθιές μου. Ένιωσα άτρωτος. Έκανα αμέσως μεταβολή και τράβηξα αποφασισμένος, με το κεφάλι ψηλά και με βήμα γοργό κατά το σπίτι μας. Στα παραθύρια πια δεν έστεκε καμιά. Δεν είδε καμιά τη δύναμή μου. Εκείνο το πρωινό δεν πήγα στο μαγαζί. Αλλά ούτε θυμάμαι να ξανάνιωσα ποτέ τόσο άτρωτος όσο εκείνη τη μέρα`.
Μια χειμαρρώδης συνειρμική αφήγηση ζωής. Ένας άνθρωπος -παράπλευρη απώλεια ενός ιστορικού πολεμικού δυστυχήματος, ο φάκελος του οποίου δεν άνοιξε ποτέ. Μια άκρως προσωπική υπόθεση...

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]

Βιβλιοκριτικές

Περαντωνάκης, Γιώργος Ν., «Ελαττωματικό αγόρι» του Sam Albatros , bookpress, 24/02/2022

Η λογοτεχνία μπορεί να υπονομεύσει την πραγματικότητα και τις παγιωμένες της πτυχές, μπορεί να ξαναγράψει το αυτονόητο με άλλους όρους. Κάτι τέτοιο το κάνει συχνά με τη χρήση ενός «λοξού» αφηγητή, που σκέφτεται κι ερμηνεύει τα πράγματα αντισυμβατικά. Αυτή η αντικομφορμιστική οπτική γωνία είναι πρόσφορη, για να αποκαλύψει αλήθειες και να δείξει τον κόσμο από την άλλη του πλευρά. Το έκανε ο Νίκος Χουλιαράς στον Λούσια (1979), ο Παύλος Μάτεσις στη Μητέρα του σκύλου (1990), ο Νίκος Παναγιωτόπουλος στο Ζίγκι απ τον Μάρφαν (1998), ο Γιάννης Μακριδάκης στον Ήλιο με δόντια (2010) κ.ά. >>>

Περαντωνάκης, Γιώργος Ν., Οι λαϊκοί ήρωες του Γιάννη Μακριδάκη, bookpress, 19/10/2016

Όλα όμως αυτά θα έμεναν στο επίπεδο των ιδεών, θα μετατρέπονταν δηλαδή στην καλύτερη περίπτωση σε δοκίμια, σε ημερολόγια σκέψεων, σε μαρτυρίες και καταγραφές απόψεων, αν δεν χύνονταν στο καλούπι της λογοτεχνίας και δεν ενσαρκώνονταν στους χαρακτήρες των βιβλίων του πεζογράφου. Κάθε έργο του περιστρέφεται γύρω από ένα λαϊκό πρόσωπο, το οποίο πολλές φορές είναι και ο αφηγητής της ιστορίας. Έτσι, η ιστορία που αυτό αφηγείται, η ζωή του και η θέαση του κόσμου, η δράση που αναρριχάται πάνω στο είναι του γίνονται η μυθοπλαστική σκαλωσιά για να αναδειχθούν οι ιδέες του Γιάννη Μακριδάκη. >>>

Μακριδάκης, Γιάννης, Ήλιος με δόντια (ΙΙ), bookpress, 30/05/2010

και/ή την ορίζει ο καθένας μας. Συμφωνούμε όλοι στη διαπίστωση, μα καθώς είμαστε διαφορετικοί, διαλέγει ο καθένας τον δικό του τρόπο να σταθεί και να αντιδράσει. Εγώ διαλέγω να μιλώ και όταν διαφωνώ να αντιπαρατάσσω τη δική μου σκέψη και συναίσθηση στο στίβο των επαϊόντων και των κατ’ επάγγελμα δημόσιων ομιλητών. Για ένα βιβλίο ο λόγος, λοιπόν. Ένα βιβλίο, όπως ένα μουσικό κομμάτι ή ένας πίνακας ζωγραφικής, για να "λειτουργήσει" προϋποθέτει το δίπολο δημιουργός - αποδέκτης. >>>

Κατσουλάρης, Κώστας, Ήλιος με δόντια, bookpress, 26/04/2010

Στο επόμενο βιβλίο του, τη νουβέλα «Η δεξιά τσέπη του ράσου», έδειξε ότι μπορεί να γίνει ακόμη πιο πυκνός, διηγούμενος με φλέγμα και ευφάνταστες επινοήσεις την ιστορία του Βικέντιου και της ιδιαίτερης, μοναχικής (με τη διπλή έννοια) ζωής του. Με το φετινό «Ήλιος με δόντια» αποδεικνύει ότι κάθε άλλο παρά κομήτης ήταν. Τουναντίον: Δυσκολεύομαι να φέρω στο μυαλό μου άλλον νέο Έλληνα συγγραφέα ο οποίος μέσα σε μόλις τρία χρόνια να έχει εκδώσει τρία τόσο άρτια πεζογραφικά έργα. >>>

Απόψε δεν έχουμε φίλους, Η άνοιξη σκάει μύτη, bookpress, 31/03/2010

(«Ελένη», «Αντιγόνη»), συγγραφή βιβλίου για τις νέες τεχνολογίες («Λογοτεχνία και νέες τεχνολογίες») και άλλα πολλά, η 41χρονη Σοφία Νικολαΐδου επιστρέφει με ένα μυθιστόρημα – ίσως το πλέον φιλόδοξο μέχρι σήμερα, από την άποψη ότι μπαίνει σε χωράφια που η «γενιά» της προτίμησε μέχρι σήμερα να αφήνει στους ιστορικούς ή στους παλιότερους πεζογράφους. Το «Απόψε δεν έχουμε φίλους» ολοκληρώνεται μια βραδιά του Δεκέμβρη του 2008, και ο τίτλος του δεν είναι παρά ένα από τα συνθήματα που ακούγονται από τα χείλη των φοιτητών μια από τις θερμές εκείνες νύχτες. >>>

Add: 2014-01-01 00:00:00 - Upd: 2014-01-01 00:00:00