(...) Στο ποιητικό έργο του Αρίτζις ο ήλιος καταγγέλλει την προδοσία των εικόνων, το φως ξεπλένει τη βαρβαρότητα της ζωής επαναφέροντας τη χαμένη συνείδηση του κόσμου. Ο ήλιος είναι η συνείδηση του κόσμου. Ο ήλιος, συμπονά, αγαπά, νοιάζεται. Ο ήλιος διδάσκει την τέχνη της αλληλεγγύης και της επαγρύπνησης. Είναι αυτός ο ίδιος ήλιος που λειτουργεί σαν ένα παγκόσμιο μάτι, είναι ο ήλιος των πέντε αισθήσεων που ξαναβλέπει και ξαναγράφει τον κόσμο στο σημείο συνάντησης των δύο του όψεων, από το σκοτάδι στο φως. Η αληθινή θέαση των πραγμάτων είναι το συμπαντικό αλλά και παράλληλα το κοσμικό αποτύπωμα που μένει ανεξίτηλα ιδωμένο μέσα από τον ηλιακό φακό. Ο ηλιόλουστος κόσμος του ποιητή κατοικείται από αθέατες μορφές. Η αμφίδρομη κατακόρυφη θέαση σβήνει τα όρια των ουράνιων σωμάτων σηματοδοτώντας τη διάχυση των ορίων της πραγματικότητας, ώσπου σβήνουν και μια σειρά φανταστικών εικόνων αναδύονται για να εξιλεωθούν. (...)
[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]
