Στην μετάφραση της «Ηλέκτρας» του Σοφοκλή η πιστότης αναζητήθηκε στους βαθύτερους δραματικούς και ποιητικούς ρυθμούς του αρχαίου κειμένου. Δεν μ` ενδιέφερε μια μίμηση λόγου -ή, όπως γίνεται σε τέτοιες μεταφράσεις, μια αντικατάσταση της αρχαϊκής γλώσσας από μια «νέα». Μ` ενδιέφερε να μεταφέρω όσο μπορούσα αυτούσιον, εκείνον τον λόγο κατευθείαν σ` έναν δραστικό, σύγχρονο λόγο. Το κατευθείαν αυτό παρακάμπτει τους λογοτεχνικούς ή μεταγλωττισμένους τρόπους απόδοσης μιας τραγωδίας, οι οποίοι συνήθως ανακαλούν ιδιώματα θρήνου ή άλλα πένθη της αγωνίας του ελληνικού λόγου. Αλλά δεν θεωρώ, σε καμία περίπτωση, τον τραγικό λόγο ιδίωμα. Ο τραγικός λόγος είναι Απλός και Αθώος, οι ρυθμοί του Συμμετρικοί και Ξεροί -κι έτσι πρέπει να ηχεί και στον σύγχρονό μας λόγο.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
