Παρ` όλο που η γλώσσα, το ύφος και η μη αυστηρή σειρά εξέτασης των διαφόρων θεμάτων προκαλούν ορισμένες απορίες σχετικά με τη γνησιότητα του έργου, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το περιεχόμενο, η ωριμότητα και το βάθος της ανάλυσης των προβλημάτων είναι γνήσια αριστοτελικά. Πρόκειται για μια πανοραμική θεώρηση των ηθικών προβλημάτων, πολύ ώριμη, με ολοκληρωτική ρήξη προς τον Πλάτωνα και οριστικό χωρισμό της ηθικής από τη μεταφυσική. Τώρα το πολιτικό καλό γίνεται αντικείμενο της ηθικής και το «δι ` ημάς» ηθικό καλό γίνεται αντικείμενο της πολιτικής, όπου το ατομικό-προσωπικό καλό συνδέεται με μια διαλεκτική σχέση με το κοινό καλό της κοινωνίας, του συνόλου των πολιτών, και η ηθική και η πολιτική αποτελούν η μία αποτέλεσμα και προϋπόθεση της άλλης.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
