Στην άκρατη καταναλωτική κοινωνία που ζούμε αισθανόμαστε ότι παύουμε να είμαστε ψυχικά αυτάρκεις και θέτουμε σα σκοπό της ζωής μας και των κόπων μας την κατανάλωση άχρηστων και άπειρων πραγμάτων. Έτσι υπονομεύουμε την ηρεμία μας, την ειρηνική συνύπαρξη, την οικογενειακή γαλήνη. Καταναλισκόμεθα οι ίδιοι αναζητώντας την ευτυχία και την πληρότητα στα περιττά. Και εδώ είναι το πρόβλημα. Γιατί τα περιττά και τα πολλά μας δυσκολεύουν τη ζωή, όσο και αν φαίνεται ότι μας την κάνουν ευκολότερη.

Το πρόβλημα επηρεάζει άμεσα τα παιδιά μας. Τα παιδιά μας μαθαίνουν κι αυτά να επιλέγουν, να αγοράζουν, να μην ικανοποιούνται με λίγα, να νιώθουν την κενή, ολιγόζωη αυτάρκεια του σπάταλου και άπληστου αγοραστή-καταναλωτή. Γιατί αναζητώντας ολοένα και διαφορετικά, ολοένα και περισσότερα, χάνονται σε δεσμευτικές για την ψυχή τους απολαύσεις και εκδηλώσεις, χάνοντας την απλότητα, το στόχο και την ευχαρίστηση των παιδικών ή εφηβικών ονείρων τους. [...]

(από το εισαγωγικό σημείωμα του βιβλίου)