Είναι δύο λεπτές αγκαλιασμένες σιλουέτες που διαγράφονται στο βάθος μιας νεολιθικής σπηλιάς. Είναι το αινιγματικό χαμόγελο του αρχαίου εκείνου ζεύγους που επέζησε σε έναν τοίχο της Πομπηίας. Είναι επίσης το ξίφος του Τριστάνου που τον χωρίζει από την καλή του, τα δάχτυλα του Ζιλιέν που αγγίζουν το χέρι της Μαντάμ ντε Ρενάλ, τα χιλιάδες φλογισμένα λόγια της Ιουλιέτας, της Ελοΐζας, της Βερενίκης. . . Ακόμη, η ανασηκωμένη φούστα ενός νυμφίδιου του Φραγκονάρ, το χέρι του Σαρλώ που σφίγγει δυνατά το χέρι της Πωλέτ Γκοντάρ, κι έπειτα τα ποτάμια δακρύων, τα όργια φιλιών, οι συμφωνίες αναστεναγμών, οι κραυγές ηδονής που κατακλύζουν τις πάντα αχόρταγες οθόνες μας. Ο έρωτας που, πάντα, μας ακολουθεί σαν σκιά από τα βάθη των αιώνων. . . Δεν υπάρχουν όμως μόνον ερωτικές ιστορίες. Υπάρχει και η ιστορία του έρωτα.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
