Η παρούσα μελέτη προσεγγίζει τη θεωρία του Piaget για την ενεργητική σκέψη και επιχειρεί την εφαρμογή της στο μάθημα της Ιστορίας. Στο θεωρητικό μέρος της εργασίας εξετάζονται οι λειτουργίες προσαρμογής υπό το πρίσμα της θεωρίας του Piaget για την πνευματική εξέλιξη του ατόμου και με κεντρικό άξονα το πιαζετιανό σχήμα «αμοιβαία αλληλεπίδραση». Στη συνέχεια εξετάζονται οι διδακτικές επιπτώσεις από τη θεωρία του Piaget και το θεωρητικό μέρος συμπληρώνεται με τις απόψεις των μαθητών του Piaget, H. Aebli και J. Bruner. Στο διδακτικό μέρος της εργασίας σκιαγραφούνται οι στόχοι του μαθήματος της Ιστορίας κατά το 19ο αιώνα καθώς και οι νεότερες τάσεις κατά τον 20ο αιώνα, με ιδιαίτερη αναφορά στις δυσκολίες αλλά και τις δυνατότητες που παρουσιάζονται στην προσπάθεια εφαρμογής της ενεργητικής σκέψης στο μάθημα αυτό.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]