Το Φεβρουάριο του 1948. Ο Erwin Schrodinger έδωσε τέσσερις δημόσιες διαλέξεις στο Πανεπιστημιακό Κολέγιο του Δουβλίνου με τίτλο `Η φύση και οι Έλληνες `. Το περιεχόμενο αφορούσε τη σχέση της επιστήμης με την αρχαία ελληνική φιλοσοφία, τη διερεύνηση του μεγαλειώδους βήματος που συντελέστηκε στην ιστορία των ιδεών εκείνη την εποχή, την αποκαλούμενη εποχή `γέννησης της επιστήμης` - ένα θέμα εντυπωσιακό και διαχρονικό.
Στο έργο του `Η Φύση και οι Έλληνες`, ο Schrodinger ανιχνεύει χρονολογικά τα δύο βασικά αδιέξοδα της σύγχρονης σκέψης: τη ριζική διχοτομία μεταξύ θρησκευτικού και επιστημονικού λόγου, και την κρίση αυτογνωσίας που προκύπτει από την επαφή με τη Φύση. Μελετώντας τους προσωκρατικούς διανοητές, ο στόχος του Schrodinger δεν είναι απλώς διδακτικός και ιστορικός. Πάνω απ` όλα σκοπεύει να φωτίσει το παράδοξο της σύγχρονης επιστήμης, η οποία πιστεύει ότι προσεγγίζει την ολοκλήρωση της όσο περισσότερο κατανοεί το ανέφικτο του πράγματος.
O μεγάλος πρωτοπόρος της θεωρητικής φυσικής είχε το ταλέντο - τη σπάνια ικανότητα - να διατυπώσει σε λιγότερο από εκατό σελίδες, αυτό που οι περισσότεροι συγγραφείς δεν κατάφερναν να εκφράσουν σε έργα με πέντε φορές μεγαλύτερο όγκο. Το έργο του `H φύση και οι Έλληνες` είναι μία από τις καλύτερες στιγμές της συγγραφικής δραστηριότητάς του. Επιπλέον, η έντυπη παρουσίαση των διαλέξεών του, είναι αρτιότερη από τα κείμενα των ομιλιών του, δεδομένου ότι έχει προσεχθεί ιδιαίτερα - από τον ίδιον - η πυκνότητα των ιδεών και ο κομψός τρόπος έκφρασης.

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]