`...Ήμασταν από τότε οι λίγοι ευτυχείς, οι happy few, και παραμένουμε και τώρα οι λίγοι ευτυχείς, οι happy few. Δεν είναι πάντα εύκολος ο δρόμος, δεν είναι πάντα απών ο τρόμος. Αλλά ο τρόπος μας ήταν και παρέμεινε τρόπος ευγενικός, ανθοφορία αισθημάτων εξαιρετικών και συγκινήσεων μοναδικών, πώς να τ` αφήσεις όλ` αυτά, με τι να τ` ανταλλάξεις, γιατί ν` αλλάξεις; Μας ψέγουν ότι παίζουμε τη Διαλεκτική στα δάχτυλα - ποιο το κακό; Μας επιπλήττουν ότι δεν κατεβαίνουμε στους δρόμους - μα που αλλού είμαστε τόσα χρόνια; Μας είπαν και εστέτ - από πότε είναι έγκλημα αυτό; Και τότε και τώρα, είχαμε το ταλέντο ν` αφήνουμε πίσω μας τους αδαείς και τους μικρόψυχους, αδιαφορώντας παγερά για όλες τις επιπτώσεις, τραβώντας, καθώς ο Δάντης, το δρόμο μας εμείς κι αφήνοντας τους άλλους να λεν` τα χαμερπή τους!`
Ο Γιώργος - Ίκαρος Μπαμπασάκης χαρτογραφεί την πόλη, με πυξίδα τις αισθήσεις και τις παραισθήσεις ενός συγγραφέα. Καταγράφει τις μυστικές συνομιλίες του με τον Μπομπ Ντύλαν και τον Μαρσέλ Προυστ, τον Γκυ Ντεμπόρ και τον Χένρυ Μίλλερ. Μιλάει την γλώσσα των αγαπημένων του νεκρών, αλλά διαλέγει την ζωή που, απ` όσο γνωρίζει, ήταν, είναι και θα είναι `ωραία και εύκολη`! Ασπάζεται τα ήδη των Happy Few και εξακολουθεί να ερωτεύεται, σε πείσμα των καιρών!

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]